Wydarzenia towarzyszące:
- 22.06.2024, godz.16:00 - finisaż i oprowadzanie Olgi Dyjak i Kacpra Tomaszewskiego
- 8.06.2024, godz.16:00 - autorskie oprowadzanie Olgi Dyjak i Kacpra Tomaszewskiego
///
KACPER TOMASZEWSKI
Śnij piesku, śnij…
Galeria Promocyjna, Staromiejski Dom Kultury
Otwarcie: 4.06.24 godz. 18:00
Wystawa czynna w dniach: 4.06 - 22.06.24
Promotorka dr Aleksandra Liput, promotor aneksu dr hab. Jan Mioduszewski, opiekun mgr Magdalena Sołtys.
“Kiedy umiera zwierzę, które było komuś szczególnie bliskie, trafia ono za Tęczowy Most. Są tam łąki i wzgórza dla wszystkich naszych wyjątkowych przyjaciół, aby mogli biegać i bawić się razem. Jest tam mnóstwo jedzenia, wody i słońca, a przyjaciołom jest ciepło i wygodnie. Wszystkie zwierzęta, które były chore i stare, odzyskują zdrowie i siłę, a te, które zostały zranione, stają się lepsze i znów silne, tak jak je pamiętamy, zanim pójdą do nieba”*
Relacja między człowiekiem a psem jest dla Kacpra Tomaszewskiego więzią wyjątkową. Zwierzęta te, znane z bezwarunkowej miłości i wierności wobec swoich opiekunów, stają się nie tylko naszymi przyjaciółmi, ale też nieodłączną częścią rodziny.
Na wystawie “Śnij piesku, śnij…" artysta bada relację człowieka z psem, a jednym z głównych wątków, które eksploruje jest trudny moment pożegnania i żałoby, przeżywanej po utracie “wiernego kompana”. Tomaszewski zwraca uwagę na społeczne tabu i brak zrozumienia związane z odejściem bliskiego zwierzęcia, przygląda się obrzędom funeralnym i próbuje uchwycić, jak zacierają się międzygatunkowe granice.
Projekt Tomaszewskiego oparty jest na osobistych doświadczeniach utraty psów: Hasi i Diega. Poprzez połączenie praktyki artystycznej z szerszymi kontekstami kulturowymi, artysta pokazuje wyjątkowość i głębię relacji ze zwierzętami. W ramach projektu zaprasza też innych do podzielenia się historiami przejścia przez bolesny proces żałoby.
Inspiracją do prac malarskich i obiektów stał się wiersz “Za Tęczowym Mostem”. Wiara w idylliczną łąkę, gdzie dusze zmarłych zwierząt spotykają się i wypoczywają po przejściu Tęczowego Mostu, ułatwia opiekunom przeżycie żałoby po stracie pupila. Artysta posługuje się przedstawioną w wierszu ikonografią, dlatego na wystawie pojawiają się: Brama do Psiego Nieba, Klucz, Drabina, czy Wiatrak.
Narracja wystawy, radzenie sobie z utratą, smutkiem i brakiem, jest także próbą zbudowania kolektywnego doświadczenia, dzięki czemu “Śnij piesku, śnij…” staje się platformą do refleksji nad ludzkimi i nieludzkimi emocjami, podkreślając wyjątkowość więzi, jaką tworzymy z naszymi czworonożnymi towarzyszami.
*fragment wiersza “The Rainbow Bridge” Edna Clyne-Rekhy, 1956, tłum. Kacper Tomaszewski
///
OLGA DYJAK
This Used to Be My Playground
Galeria Promocyjna, Staromiejski Dom Kultury
Otwarcie: 4.06.24 godz. 18:00
Wystawa czynna w dniach: 4.06 - 22.06.24
Promotorka dr hab. Anna Panek, promotorka aneksu mgr Dorota Kozieradzka, opiekun prof. Sławomir Ratajski.
Przywracanie dzieciństwa to proces, który przypomina mi wykopalisko archeologiczne, wyznaje Olga Dyjak. Artystka w swojej twórczości czerpie inspirację z dziecięcych wspomnień. Zasobu, który posiada każdy i który jako zjawisko, fenomen czy kategoria, może stać się obiektem badań, rozważań naukowych lub działań artystycznych. Jedni, świadomie lub nie, czynią momenty najwcześniejszych lat życia dla siebie niedostępnymi, drudzy albo sięgają tam z tęsknotą, albo konfrontują się z przeszłością dla dalszego rozwoju.
Dzieciństwo jest takim etapem życia człowieka, który z perspektywy czasu pomaga zrozumieć własne funkcjonowanie tu i teraz. Historie i obrazy zachowane w naszej głowie, tworzą zbiór, który jest niezbywalnym elementem konstruującym tożsamość. Jednak powrót do przeszłości wywołuje emocje, wymaga zmierzenia się z często bolesnymi doświadczeniami, a dziecięca percepcja i sposób interpretacji rzeczywistości są trudne do odtworzenia. Pozostają w nas skrawki, przebłyski zdarzeń, konkretne przedmioty, zapachy, a najdłużej i najmocniej afekty. Wspomnienia z przedszkola, pierwszych dziecięcych przemyśleń, pytań, samotnych momentów i silnie przeżywanych emocji, które były dla artystki formujące, materializują się na wystawie This Used to Be My Playground.
Nieregularne podobrazia Dyjak stworzyła na bazie obiektów, które sfotografowała na stołecznych placach zabaw. Zachowując kontury, stają się one symbolicznym tłem dla doświadczeń z dziecięcych lat. Obrazy opowiadają historie małych buntów, traum i lęków. Wśród nich znalazły się przedstawienia rzeczy o szczególnej wartości: patyki, drewniany gwizdek-słowik, szklane jajo, które wywołują uczucie nostalgii. Są też echa pierwszego upokorzenia i wstydu: obsikana zjeżdżalnia czy suszące się majtki.
Olga Dyjak podąża tropem zabawy, która jest formą nauki, sposobem zrozumienia i eksploracji świata, twierdzi: moja praca nad sobą to plac zabaw. Placem zabaw stają się wszelkie konteksty, w których dziecko się odnajduje. I choć zabawa kojarzy się z radością, to często w jej trakcie doświadcza się smutku i samotności. Przeżywanie tych momentów w kontekście dorastania stanowi wątek przewijający się we wszystkich pracach na wystawie.
Organizatorzy: Galeria Promocyjna, Staromiejski Dom Kultury, ASP Warszawa
Partnerzy: Instytut Dobrej Śmierci, Esthima
